Rozmowa z prawnikiem o łamaniu praw ojca i dziecka

O łamaniu praw ojca i dziecka mówi Dariusz Szenkowski, prawnik współpracujący z organizacjami pozarządowymi.

O łamaniu praw ojca i dziecka mówi Dariusz Szenkowski, prawnik współpracujący z organizacjami pozarządowymi.

Dariusz Szenkowski był trzykrotnie nominowany do konkursu „Prawnika Roku Pro Bono”. Jest autorem kilku publikacji z prawa rodzinnego, od kilku lat bierze udział w posiedzeniach komisji sejmowych i senackich, procedujących zmiany prawa rodzinnego.

– Czy polskie sądy według pana lekceważą prawa rodzica, głównie ojca?

– Na wstępie trzeba zaznaczyć, że w prawie rodzinnym prawa dziecka ściśle powiązane są z prawami rodzica bądź opiekuna prawnego. Nie ma jednego bez drugiego. Odpowiadając na pani pytanie: tak, polskie sądownictwo rodzinne w ok. 90 proc. narusza z pełną świadomością prawa rodziców, a głównie prawa dziecka i jego ojca – gdy już sprawa trafi do sądu. Wyjątkiem są sprawy, gdy sędzia lub jakiś prominentny polityk stają przed sądem rodzinnym.

– Ojcowie w Polsce są dyskryminowani przez prawo?

– Głównie dyskryminowane są dzieci, które w pewnych grupach wiekowych w ogóle tego nie rozumieją (np. od urodzenia do 2-3 lat, a często i w późniejszym wieku). Przez dyskryminację dziecka, dyskryminujemy też rodzica i to głównie ojca, by w ten sposób rozbijać rodziny i tworzyć patologię rozwoju dzieci wychowywanych bez ojców, bo dzieci te wykazują o wiele większy odsetek przestępstw popełnianych przez nieletnich, a potem już jako osoby dorosłe.  

– Dla sądu nie liczy się więc dobro dziecka?

– Sądy w ogóle nie znają pojęcia dobra dziecka. Przypomnieć należy, że w doktrynie dobro dziecka: to naturalne i podmiotowe prawa dziecka do bezpośredniej opieki i wychowywania go przez każdego z rodziców (lub opiekuna) w celu zapewnienia mu prawidłowego rozwoju psychicznego, fizycznego i duchowego oraz prawa tworzenia, i utrwalania z każdym z rodziców (bądź z opiekunem prawnym) więzi rodzicielskich, które mają istotne znaczenie dla przygotowania go do samodzielnego życia w społeczeństwie i w rodzinie. To kompleks materialnych i niematerialnych wartości życia wpływających bezpośrednio na jakość egzystencji dziecka, niezbędnych dla jego prawidłowego psychospołecznego rozwoju, a wynikające wyłącznie z jakości więzi rodzicielskiej pomiędzy dzieckiem, a rodzicami, bądź jego opiekunem prawnym. Sądy rodzinne są w stanie każdy absurd tłumaczyć właśnie dobrem dziecka. To jest zdumiewające.

– Według pana pojęcie, które pojawiło się w polskim prawodawstwie „prawo dziecka do obojga rodziców” nie jest respektowane przez sądy?

– Jeśli sądy w większości przypadków nie rozumieją klauzuli dobra dziecka, to tym bardziej nie rozumieją nowelizacji prawa rodzinnego, która obowiązuje od sierpnia 2015 r. czyli „prawa dziecka do obojga rodziców”. W sądach rodzinnych orzekają sędziowie, który nie wiedzą co to jest życie rodzinne, bo część z tych sędziów w ogóle nie ma rodziny (męża, żony, dziecka), a część jest po rozwodzie lub po rozstaniu się ze współpartnerem. Poza tym, w większości przypadków zawsze o prawach człowieka czy dziecka  w sądzie decyduje lokalny układ towarzyski pełnomocnika z sędzią, co jest tajemnicą poliszynela. Taki mamy smutny obraz jakości stosowania prawa rodzinnego w polskiej rzeczywistości. Stosowanie wadliwego prawa materialnego i procesowego przez sądownictwo rodzinne (od początku jego uchwalenia w 1964 r.) w istocie przyczyniło się do ustawowej aborcji rodzica, która wyeliminowała z życia dziecka (także i z życia rodziny) jednego z rodziców, którym w Polsce, w ponad 90 proc. jest ojciec (tym samym ponad 4-5 milionów dzieci zostało pozbawionych pełnego dzieciństwa z obojgiem rodziców). Od początku istnienia KRiO (red. Kodeks Rodzinny i Opiekuńczy), dziecko było i jest nadal wyłącznie przedmiotem postępowania sądowego, które nie znalazło podmiotowej ochrony w polskim wymiarze „sprawiedliwości” mimo istnienia Konwencji o Prawach Dziecka. Państwo komunistyczne (totalitarne), jakim była Polska do 1989 r. wytworzyło mechanizmy niszczenia rodzin, które trwają do chwili obecnej. Czy więc duch totalitaryzmu dalej funkcjonuje w sądownictwie rodzinnym w Polsce?

– W jakim procencie przypadków sąd ustala miejsce stałego pobytu dziecka przy ojcu?

– Miejsce ustalenia zamieszkania dziecka przy danym rodzicu jest bardzo niedobrym rozwiązaniem, bo z prawnego punktu widzenia, jest to istotna sprawa, a nie sprawa w przedmiocie władzy rodzicielskiej. W polskim prawie funkcjonują bardzo absurdalne instytucje prawa rodzinnego, w tym właśnie i to miejsce ustalenia pobytu dziecka przy jednym z rodziców, które często prowadzi do bezkarności rodzica, który alienuje dziecko. Sąd w ok. 4 proc. określa te miejsce pobytu dziecka przy ojcu.

– Ojcowie często krytycznie wypowiadają się o Opiniodawczych Zespołach Sądowych Specjalistów, których zadaniem jest sporządzanie, na zlecenie sądu lub prokuratora opinii w sprawach rodzinnych i opiekuńczych oraz w sprawach nieletnich. Czy według pana zespoły te działają na niekorzyść ojców?

– Opiniodawcze Zespoły Sądowych Specjalistów (czyli dawne RODK), to jedna wielka pomyłka w prawie rodzinnym. Jest to relikt komunistyczny, którego głównym celem było wpływanie na ówczesnych opozycjonistów za pomocą niszczenia jego rodziny, tj. głównie dziecka. Fundacja im. Batorego w roku 2009 opracowała raport na temat działalności RODK w Polsce. Raport ten opisuje skandaliczne i patologiczne metody używane w tzw. badaniach RODK, które nastawione było i jest dalej na niszczenie polskich rodzin. Sama idea, aby obce osoby decydowały o życiu dziecka i rodziny jest uwłaczająca godności człowieka, i pochodzi z systemu państwa totalitarnego.

– Czy z ojcami współpracują lub ich wspierają jakieś instytuty powiązane z pomocą dla dzieci?

– Społeczeństwo organizuje się w różne organizacje pozarządowe, np. stowarzyszenia, fundacje, które pomagają w różny sposób poszkodowanym ludziom, dzieciom czy rodzicom. Czasem prawnicy z takich organizacji biorą udział w pracach komisji sejmowych czy senackich procedujących zmiany prawa rodzinnego.

– Jaką pomoc otrzymuje ojciec zgłaszający się do stowarzyszenia walczącego o prawa ojców?

– Głównie otrzymuje informacje o prawie rodzinnym, o osobie sędziego, czasem o osobie prawnika. Czasem taka osoba kojarzona jest z prawnikiem z organizacji zajmującej się promocją praw dziecka i rodziców.

– Czego domagają się stowarzyszenia walczące o prawa ojców?

– Rodzice dzieci – głównie ojcowie – chcą więcej godności dziecka i rodziców w sądach rodzinnych. Domagają się wprowadzenia opieki równoważnej, która jest standardem w Europie, a u nas wyjątkiem; wprowadzenia tabeli alimentacyjnej; nowelizacji w prawie procesowym i materialnym (KRiO) oraz wprowadzenia odpowiedzialności sądów za orzeczenia naruszające prawa dziecka i rodziców, a także reformy sądownictwa. Domagają się też uchylenia ustawy o OZSS (dawne RODK), w oparciu o którą dokonuje się systemowego niszczenia (rozbijania) polskich rodzin. Pracują tam bardzo nierzetelne osoby, które napiszą wszystko, co wynika z sugestii sądu lub kłamstw jednego z rodziców, głównie matek.  

– Ilu ojców w Polsce walczy o swoje prawa?

– Setki tysięcy ojców nie walczy o prawa swoich dzieci, bo nie wierzą w jakąkolwiek sprawiedliwość w sądach rodzinnych, poza tym także pełnomocnicy takich osób często są niedouczeni, bądź w ogóle nie mają wpływu na sąd, dlatego często rezygnują z „walki” o prawa dziecka i o swoje prawa. Najwytrwalsi ojcowie – ok. kilkanaście tysięcy – walczy o te prawa dziecka i swoje, by w ten sposób wyrwać się spod systemowej alienacji rodzicielskiej, jaką stosuje państwo, tj. sądownictwo rodzinne wobec rodzin.  
 

Rozmawiała Paulina Grochowalska,

fot. nadesłane