Od Bogurodzicy do Niepokornej Niepodległej

15 listopada w Szkole Podstawowej nr 2 w Wąbrzeźnie odbył się niesamowity koncert, poświęcony setnej rocznicy odzyskania przez Polskę niepodległości. Przed licznie zgromadzoną publicznością wystąpili uczniowie, rodzice oraz nauczyciele.

W przeglądzie patriotycznych pieśni przypomnieli doniosłe wydarzenia z historii naszego kraju. Pomysłodawcami koncertu, czuwającymi jednocześnie nad jego przebiegiem, byli nauczyciele "dwójki" Dorota Pyć i Janusz Przybyło.

            Muzyczna podróż przez wieki

            - Nasza muzyczna opowieść została poświęcona historii Polski. Ilustrowały ją pieśni, które przez wieki podtrzymywały na duchu i zagrzewały do walki. Pieśni mówiące o bohaterskich czynach, poświęceniu i wielkich ideach, ale także o zwykłych ludzkich radościach i troskach. Wzbudzające nie tylko uczucia patriotyczne, ale pielęgnujące pamięć o wszystkich tych, którzy walczyli niezłomnie o wolność naszej Ojczyzny - mówi Dorota Pyć.

            Koncert rozpoczął się odśpiewaniem Bogurodzicy. - To jedna z najdawniejszych polskich pieśni religijnych. Pieśń o szczególnym znaczeniu narodowym. Od niepamiętnych czasów śpiewana przez chóry u grobu św. Wojciecha w Gnieźnie. Od czasów bitwy pod Grunwaldem rycerstwo polskie, idąc do boju, śpiewało tę pieśń, oddając przez to siebie i losy Polski pod obronę Bożej Rodzicielki. Ten śpiew rozbrzmiewający za czasów dawnej Rzeczypospolitej przetrwał jej upadek i rozlegał się pod sklepieniami katedry gnieźnieńskiej w czasach najgorszego ucisku zaborców - dodaje Dorota Pyć.

            Publiczność mogła ponadto wysłuchać pieśni legionowych, żurawiejek i pieśni ułańskich, które na trwałe weszły do polskiej kultury. - Śpiewali je żołnierze w czasie walk o niepodległość i podczas wojny polsko-bolszewickiej - wyjaśnia inicjatorka koncertu. - Jest ich naprawdę wiele, a wśród nich ta wyjątkowa, która powstała pod koniec I wojny światowej, ulubiona pieśń Marszałka Józefa Piłsudskiego, czyli My Pierwsza Brygada. 10 sierpnia 1924 roku, w przemówieniu wygłoszonym z okazji III Zjazdu Legionistów, Józef Piłsudski miał powiedzieć: „Dziękuję za tę najdumniejszą pieśń jaką kiedykolwiek Polska stworzyła”. Słowa gorzkich wyrzutów, naprzemiennie z dumą żołnierską, układają się w poruszający hymn, który stał się nieomal hymnem narodowym. Wymowny jest również fakt, iż melodia ta jest nieodłącznym elementem podczas narodowych uroczystości rocznicowych, gdy pieśń legionów odgrywana jest na równi z Mazurkiem Dąbrowskiego. Wrosła ona tak w świadomość Polaków, iż stała się poetyckim i muzycznym wyrazem owych dni bohaterskiej walki o niepodległość Rzeczpospolitej - opisuje Dorota Pyć.

            Jak akcentuje Dorota Pyć, pieśni patriotyczne towarzyszyły Polakom w najtrudniejszych chwilach, powstawały w szeregach powstańczych, żołnierskich, w legionach, na polach bitew, na barykadach, w więzieniach, obozach, a także w domach rodzinnych, w których były często nucone, by dzieci pamiętały, iż Polska to ich Ojczyzna. - Zawsze dawały nadzieję. Dlatego w naszym programie umieściliśmy również utwór "Miejcie nadzieję" do słów Adama Asnyka, z muzyką Zbigniewa Preisnera. Oryginalne wykonanie tej piosenki należy do Jacka Wójcickiego. Podczas naszego wieczoru zaprezentowała ją  Julia Libuszewska - mówi Dorota Pyć. - Pieśni patriotyczne były zwierciadlanym odbiciem naszych nastrojów narodowych, dokumentem zrywów wolnościowych, pocieszycielką w upadkach i przede wszystkim opiekunką przetrwania. W tych pieśniach naród odnajdywał poczucie swojej tożsamości, wspólnej więzi i własnej kultury. Pomimo upływu lat żyją one do dnia dzisiejszego, towarzysząc nam w najbardziej dramatycznych momentach naszej historii.  Są strażniczkami tego, co nam najdroższe. Potrafią nawet w chwilach największego zwątpienia i rozpaczy wspólnym śpiewaniem jednoczyć, łagodzić nastroje i wyzwalać ukrytą w podświadomości siłę przeżycia - podsumowuje Dorota Pyć.

(tekst i fot. krzan)