Owoce lasu skarbem w kuchni

Wiosna i wczesne lato to doskonały czas na spożywanie świeżych owoców leśnych. Stanowią one nieocenione źródło witamin i warto je włączyć do swojej codziennej diety – szczególnie podczas ciepłych miesięcy, gdy można je zrywać prosto z krzaczka.

Owoce lasu mają o wiele więcej witamin niż te hodowane w ogrodzie czy szklarniach. Są niskokaloryczne i bogate w szereg antyoksydantów oraz witaminę C. Ponadto dostarczają wiele mikroelementów niezbędnych do codziennego funkcjonowania (na przykład żelazo, wapń czy potas). Podnoszą odporność, działają przeciwstarzeniowo i doskonale wpływają na serce oraz wzrok.

Trzeba jednak pamiętać, że człowiek w lesie jest gościem i zbierając owoce, nie może negatywnie oddziaływać na naturalne środowiska. Oznacza to, że na terenie Lasów Państwowych można zbierać każdą ilość płodów runa leśnego takich jak jagody, grzyby, jeżyny, poziomki i inne owoce. Jest tylko warunek – możemy to robić tylko na potrzeby własne i jedynie w przeznaczonych do tego miejscach. W świetle prawa zbieranie owoców na własny użytek nie może odbywać się w rezerwatach przyrody, strefach ochrony ptaków, jak i obszarach objętych stałym zakazem wstępu do lasu, czyli: uprawy leśne do 4 m wysokości, powierzchnie doświadczalne i drzewostany nasienne, ostoje zwierząt, źródliska rzek i potoków, obszary zagrożone erozją, bądź okresowym zakazem wstępu do lasu z uwagi na zagrożenie pożarowe bądź zagrożenie bezpieczeństwa publicznego.

POZIOMKA POSPOLITA (Fragaria vesca)

Wieloletnia bylina, pospolita na terenie całego kraju. Rośnie na słonecznych polanach, porębach, przy leśnych drogach i na obrzeżach lasu. Owoce poziomki są bardzo słodkie i aromatyczne, można jeść je na surowo lub w postaci przetworów. Są bogatym źródłem witamin, a zwłaszcza witaminy C. Najlepiej smakują świeże, niestety nie nadają się na przechowywanie nawet w lodówce – szybko pleśnieją i tracą cenny aromat. Jeśli chcielibyśmy przechować je dłużej, można je zamrozić lub ususzyć – będą świetnym uzupełnieniem leczniczych herbat i naparów. Poziomka jest rośliną leczniczą, od dawna wykorzystywaną jako produkt zielarski. W medycynie ludowej stosowano przede wszystkim liście poziomki, które mają właściwości oczyszczające i neutralizujące toksyny. Działają także wzmacniająco na naczynia krwionośne oraz łagodzą stany zapalne błon śluzowych. Napar z liści poziomek dostarcza cennych antyoksydantów, dzięki czemu działa przeciwstarzeniowo i chroni komórki przed stresem oksydacyjnym. Reguluje także przemianę materii i korzystnie działa na skórę. Liście poziomki stosuje się także jako przyprawę. Można dodawać je do aromatyzowania wina, nalewek, herbat oraz pieczonych i duszonych mięs. Nadają potrawie delikatny, słodkawy i wyraźnie leśny smak i zapach. Młode, zdrowe liście można zbierać przez cały okres wegetacji rośliny, ścinamy je bez ogonków; suszymy w warunkach naturalnych, ale w temperaturze nie przekraczającej 35°C, ponieważ mogą stracić swoje lecznicze właściwości.

BORÓWKA CZARNA (Vaccinium myrtillus)

Krzewinka lub krzew, rośnie nawet do wysokości 60 cm, tworząc gęste kłącza. Owoce borówki są bogate w antocyjany, których zawartość rośnie wraz z dojrzewaniem i porą zbioru. Mają także dużo cukrów, głównie fruktozę i glukozę, oraz liczne kwasy organiczne i pektyny. Borówka ma wiele leczniczych właściwości: świeża działa przeciwbiegunkowo, hamuje przepuszczalność jelit, uszczelnia naczynia krwionośne i niszczy drobnoustroje chorobotwórcze, suszona dodatkowo może obniżać gorączkę. W kuchni borówka znalazła liczne zastosowania, zwłaszcza że przetworzona nie traci swoich cennych właściwości. Można przyrządzać z niej zupy, galaretki, dżemy, pierogi, ciasta, nalewki, likiery, soki, napary i kompoty. Zbierając jagody, zwracamy uwagę na ich kolor; do celów spożywczych i leczniczych nadają się tylko owce dojrzałe, a te powinny mieć żywą czarnogranatową barwę. Niedojrzałe owoce pozostawiamy na krzaku, aby nie osłabić rośliny. Nie należy także zbierać owoców mokrych od rosy lub deszczu, ponieważ nie nadają się do przechowania, a także jagód opadłych na ziemię, ze względu na ryzyko zakażenia bąblowicą.

JEŻYNA (Rubus)

Roślina z rodziny różowatych, licząca na całym świecie około 400 gatunków. W Polsce najbardziej popularne są dwa: jeżyna fałdowana i jeżyna popielica. Ta pierwsza (Rubus plicatus) ma owoce o intensywnej czarnej barwie i błyszczącej skórce, natomiast popielica (Rubus caesius) wydaje owoce sinoczarne lub bardzo mocno fioletowe, pokryte granatowym, matującym „woskiem”. Jeżyna zwykle rośnie w lasach lub na ich obrzeżach, ale można natknąć się na nią również w zwykłych zaroślach w parku. Jest rośliną leczniczą, cenne pod tym względem są nie tylko owoce, ale także liście i korzenie. Jest bogatym źródłem witaminy C, prowitaminy A i witamin z grupy B. Ponadto wprowadzając jeżyny do jadłospisu, dostarczamy naszemu organizmowi kwasów organicznych, pektyn, garbników i związków mineralnych, takich jak potas, wapń i magnez. Dodatkowo owoce jeżyny są po prostu bardzo smaczne i aromatyczne. Pozytywnie wpływają na pracę przewodu pokarmowego, mają właściwości uspokajające, stosowane są wspomagająco w leczeniu przeziębienia i grypy. Sok z jeżyn może być także stosowany leczniczo na skórę, wywar z liści zaś działa napotnie, reguluje przemianę materii, wykazuje działanie przeciwzapalne, przeciwwirusowe i grzybobójcze.

Cechą charakterystyczną odróżniającą owoc jeżyny od malin jest to, że nie odrywają się one od dna kwiatowego, a zerwany owoc jest jakby wypełniony od środka. Dzięki temu są bardziej odporne na zgniatanie i łatwiej je przechować. Warto znać tę cechę, gdyż wiszące na krzaku czerwone owoce jeżyny są jeszcze niedojrzałe – do spożycia nadają się tylko te o zdecydowanie ciemnym kolorze.

MALINA WŁAŚCIWA (Rubus idaeus)

Krzew z rodziny różowatych, o dwuletnich pędach osiągających do 1–2 m wysokości. W Polsce uznawany za roślinę pospolitą, występuje w stanie dzikim prawie na całym obszarze kraju. Rośnie w lasach, zaroślach, na zrębach i zboczach gór. Tworzy gęste zarośla, tzw. maliniaki. Warto wiedzieć, że malina jest rośliną leczniczą – cenne są zarówno jej owoce, jak i liście. Owoce są bogatym źródłem kwasów organicznych, pektyn, antocyjanów, cukrów, witamin C, E, B1, B6, B2 oraz składników mineralnych: potasu, magnezu, wapnia i żelaza. Mają działanie napotne i przeciwgorączkowe oraz ogólnie wzmacniające. Podobne właściwości mają liście maliny, które wykazują również działanie przeciwzapalne, przeciwbakteryjne i ściągające. Są również doskonałym środkiem poprawiającym przemianę materii. W kuchni stosuje się przede wszystkim owoce, które można spożywać na surowo i po przetworzeniu, w postaci dżemów, konfitur i galaretek. Natomiast liście posłużyć mogą do zaparzania herbatek, robienia wywarów i do dekoracji.

Owoce dziko rosnących malin są mniejsze i nie mają tak intensywnej barwy, dodatkowo bardzo często są robaczywe, należy zatem bardzo uważnie je zbierać. Trud na pewno się opłaci, bowiem maliny zebrane z dala od źródeł zanieczyszczeń są w pełni ekologiczne i całkowicie bezpieczne dla naszego organizmu. W polskich lasach rosną trzy gatunki malin: oprócz maliny właściwej napotkać możemy malinę kamionkę, zwaną skąpoowocową, o jadalnych owocach od lat stosowanych w medycynie ludowej, oraz malinę moroszkę, występującą w lasach Warmii, Mazur, Pomorza Wschodniego oraz w Karkonoszach. Moroszka jest gatunkiem zagrożonym wyginięciem, więc nie należy jej zbierać. Jak ją odróżnić? Jest byliną, nie krzewem (podobnie jak malina kamionka), tworzy pięcioklapowe liście, a jej dojrzałe owoce mają kolor pomarańczowy.

(artykuł sponsorowany)